De ene uitvaart is de andere niet. Liesbeth gaf me bij leven het draaiboek van de afscheidsviering die ze voor ogen had.
“Liefst van al in de kerk, bij ons in het dorp” zo zei ze tijdens onze eerste ontmoeting.
Voor mij altijd een extra uitdaging, om de rituelen van de kerk en de wensen van de overledene op 1 lijn te brengen. Ik vind het dan altijd een voorrecht om de priester en of gebedsvoorganger mee in het verhaal te krijgen, gelovig afscheid nemen binnen de kerk maar dan anno 2019.
Maar deze keer gaf ik me gewonnen.
Hier was echt geen beginnen aan, het was een levensviering met een gouden randje. Haarfijn beschreef Liesbeth de familiekroniek in woorden, beelden en muziek. Er was over nagedacht behalve dan over het stuk dat dit niet in de kerk zou kunnen, elke plek, elke keuze heeft immers zijn beperkingen.
Nu was het Liesbeth die moest overtuigd worden dat haar levensviering veel beter tot zijn recht zou komen buiten de kerk.
Goed dat we hier vooraf over konden spreken en dat iedereen de tijd kreeg om te voelen wat belangrijk was.
Bij leven spreken over het einde geeft rust, ik gun het iedereen.
We kozen een zaal, midden in het groen. Liesbeth gaf haar toestemming voor als het zover zou zijn. We overliepen het draaiboek en ze zag dat het goed was.
Zij en ook haar dichte omgeving wisten dat haar wensen zouden gerespecteerd worden, het gaf haar een zekere rust en tegelijkertijd ook de kracht om het laatste stuk hier op aarde te leven.
Liesbeth koos haar moment om te vertrekken en de rust die ze nadien uitstraalde verzachtte de pijn bij de familie. Wat rest zijn herinneringen aan een gedreven vrouw en een viering zoals zij het gewild had met mensen die haar graag hebben gezien…
