Het verdriet van het afscheid is zacht. En dat is zeker ook door de kracht van het afscheid, zoals het is gelopen. Papa staat weliswaar niet meer klaar, leeft niet meer mee in mijn huidige leven maar, zo hoort het ook. In mijn beleving vertrekken mensen niet om te blijven en hebben ze het recht om losgelaten te worden, op weg naar en bezig met hun volgend verhaal. Papa leeft verder in mij, in wat ik van hem heb gekregen. De liefde en de wijze lessen draag ik in mij en op die wijze blijft hij bereikbaar.
Af en toe natuurlijk nog een pijnlijke scheut van verdriet en ook dat is normaal.
We zagen het aankomen, al jaren, en we konden er met hem ook over praten, over zijn verlangen om te gaan.
De avond dat jij er bij was om hem te leren kennen en hij duidelijk kon uitspreken wat hij wilde, hoe hij het wilde was voor mij de start van een goed afscheid. Zijn richtlijnen waren duidelijk en hebben mij behoed voor twijfel toen hij eenmaal richting uitgang begon te slenteren.
Het weten dat jij klaar zou staan om zijn lichaam naar een plaats te brengen waar wij het aller, allerlaatste afscheid konden nemen gaf de rust die nodig was om het stervensproces van zo dicht mee te maken.
Papa heeft zijn tijd genomen om te gaan en ik koester de uren dat ik bij hem was, met mijn volle wezen.
In de dagen tussen zijn sterven en het ‘ten grave dragen’ was er de ruimte voor ons, om dat op onze manier te doen, met jouw hulp.
Het klopte, het was helemaal Pap.
Hij heeft het helemaal bij ons gelaten (zie maar wat je doet, ik ben er dan toch niet meer) en ik ben ervan overtuigd dat hij instemde met wat het geworden is.
Een klein detail, waar ik nog steeds om moet glimlachen als ik eraan terugdenk…Het plaatje dat op zijn deur hing ‘Quand je ne suis pas là, je suis absent. Si tu n’es là non plus, il n’y a personne’. Dat hebben we op zijn kist gevezen. Humor tot in de kist.
Bedankt voor je vertrouwen in ons!
