Een begrafenis ineen steken is niet simpel. Je zit met al die emoties, je moet praktische dingen gaan uitzoeken en je weet niet waar eerst beginnen. Gelukkig hoef je dit niet alleen te doen. Mijn medeplichtigen waren mijn zussen – we hadden de liefdevolle steun van onze partners en we konden rekenen op de zacht leidende hand van Karin. Zij staat als een soort van back up in de coulissen – steeds beschikbaar als je ze nodig moest hebben. Doordat we de keuze hadden gemaakt om onze pa zijn afscheid op een ‘eigen-zinnige’ manier in elkaar te steken was het handig dat Karin ons de vrijheid liet en als een wegwijzer aangaf of wat we wilden ook praktisch te verwezenlijken was. Zo een organisatie blijkt ook nog eens een organisch proces te zijn – soms kan je iets niet van bij het begin, soms lukt je dat dan later weer wel… het werkt ook helend – Je vindt net die troost bij elkaar die je zoekt en het gevoel van ‘we slaan er ons samen wel door’ is sterk en fijn om te ervaren. We hebben dit afscheidsmoment eenvoudig gehouden. Er was geen asverstrooiïng want de as werd verdeeld onder ons. Geen klassieke koffietafel, maar samen een glas gedronken op onze pa. Een muur vol foto’s. Je zal merken dat de verhalen en herinneringen dan wel vanzelf gaan komen…net zoals bij ons de voorbije weken.
