Vastbesloten, zij zou zelf mee het moment kiezen om te vertrekken uit dit leven.
Vergevorderde kanker eiste zijn tol.
De artsen spraken het uit: “Mevrouw wij kunnen niets meer voor u doen en wij begrijpen uw beslissing”
R. maakte zich klaar om afscheid te nemen, toch zaten we eerst nog samen.
Het werd een levendig gesprek, er kwamen ontelbare herinneringen naar boven, het deed haar deugd.
Zo ook kwam de plek waar ze geboren was en opgroeide.
De Vlasstreek, een stuk ongerepte natuur.
Daar lagen haar roots en als eerbetoon zouden we op de rouwkaart een vlasbloem voorzien. Beloofd!
De euthanasie stond twee dagen later gepland en of ik er ook bij wilde blijven, als steun voor de familie.
Ik maakte me klaar maar wilde niet met lege handen aankomen, vond dat nogal oneerbiedig.
Ik belde Luc van Bloom in Brasschaat (werk ik zo graag mee samen, Luc laat bloemen spreken…) met de vraag of hij aan vlasbloemen kon geraken.
Helaas, vlasbloemen verwelken bijna direct als ze geplukt zijn dus het antwoord was nee.
Maar er stonden in de berm vlak voor zijn winkel bloemen die er heel erg op leken en als ik wilde mocht ik er daar gerust een paar van plukken.
Luc maakte met heel zijn hart een klein boeketje ‘vlasbloemen’.
De euthanasie werd een ingetogen moment waar de artsen en verpleegkundige zich toonden als mens, verbonden en betrokken. Met een groot respect voor het leven.
De familie voelde zich gedragen.
R. nam de bloemen dankbaar mee tijdens haar laatste reis terug naar huis, naar waar haar leven ooit begon, de Vlasstreek. De cirkel was rond.
