Lieve werd gepakt in snelheid.
Terwijl de diagnose nog niet helemaal was doorgedrongen wisten de artsen dat ze niets meer voor Lieve konden doen.
Lieve haar besluit stond vast: “Dan wil ik terug naar huis.”
En zo gebeurde het.
Samen met het palliatieve thuiszorg-team zorgde de ganse familie voor Lieve en wisten ze ook dat het hun laatste Oudjaar samen zou worden.
Een paar dagen later was de familie mee de uitvaart aan het regelen.
Haar zoon vertelde over zijn moeder, hoe graag zij in de natuur was en hoe graag zij bloemen zag.
Lieve was verpleegster in een WZC, enorm geliefd bij haar mensen, er werd veel volk verwacht op de uitvaartviering.
Lieve haar zus zorgde voor bloemen rond de urne, op de rouwbrief-die de schoonzus met veel liefde had ontworpen- werden de mensen uitgenodigd om allemaal 1 bloem mee te brengen.
Vooraan in de zaal zorgden we voor lege vazen en iedereen die een bloem bij zich had, kwam die zelf in een vaas bij de urne zetten.
Bonte boeketten in overvloed, eenvoudig maar zo echt en puur, net zoals Lieve had geleefd.
En als bij wonder na de viering kwam er een vrouw naar ons toe die spontaan aanbood om boeketten te maken van al die bloemen want zij had nog een bloemenwinkel gehad.
De zoon vond het een mooi idee dat er boeketten zouden gemaakt worden voor de verschillende afdelingen van het woonzorgcentrum waar Lieve had gewerkt en zo graag gezien was. En zo gebeurde het dat er ongelooflijk mooie boeketten werden gebonden en Lieve haar liefde, die avond op de verschillende afdelingen kon gedeeld worden.
